Vorig jaar rond deze tijd gingen wij op vakantie. Ook rond deze tijd was Babe uitgerekend. Het was dus erg spannend. En ik moest me erg inhouden om niet met regelmaat op mijn mail te kijken. Het was dan ook een feestje toen Michele belde dat ze geboren waren en wel 7 stuks. Dat moest gevierd worden. Lekker uit eten en geproost.

Bij thuiskomst zijn we gelijk langs gegaan en smolten bij de ieniemiemiekleine puppies. Geweldig.

De weken erop keek ik halsreikend uit naar elke mail uit België. Het was zo leuk om ze steeds groter te zien worden. En ook steeds meer bijzondere trekjes te zien.

Er naar toe gaan was ook telkens een feest. Niet alleen de puppies maar ook het hartelijke ontvangst.

De eerste tijd in huis was leuk maar ook erg zwaar. Je weet dat het veel tijd vraagt etc. Ook dat je na een paar dagen wel denkt “waar ben ik aan begonnen?”. Maar als dan eindelijk de pup in huis is weet je het weer zeker. Pfffff.

Zindelijk krijgen, opvoeden, aan elkaar wennen, knuffelen, foto’s, heel veel foto’s, trots buiten lopen, er achter komen dat hij heel erg onzeker is, programma aanpassen met socialiseren.

En als het allemaal lekker loopt krijgt hij diarree. Even niet naar het speelveld en minder ver lopen. Billen reinigen. Na twee weken was het nog niet over dus ging de eerste kuur ertegenaan. Niet wetende dat dit vier maanden ging duren met meerdere bezoeken aan de dierenarts en ook meerdere kuren. Uiteindelijk gelukkig er achter gekomen dat hij niet goed reageert op brokken en waarschijnlijk door de granen die erin verwerkt zijn.

Overgestapt op vers vlees en de volgende dag was het over. Als hij iets van brokken binnenkrijgt is het de volgende dag dun, ook vet eten wordt lastig. Dus een harinkje zit er niet meer in.

Nadat dit duidelijk was had hij vier maanden in te halen. Doordat hij niet meer aankwam ging de groei ook langzamer. Maar dat heeft hij nu weer goed ingehaald.

Met vier maanden was hij al aan het puberen. Je weet niet wat je ziet hoor. Een klein humpiedumpie die zijn poot optilt tegen een boom. En ook maar gelijk ging kijken hoe ver hij kon gaan met rijen, springen en bijten. Hij wist vrij snel wat wel en niet kon alleen vond hij het lastig om zich daar ook aan te houden.

Het was ook geweldig om met hem buiten te lopen. Ik had met de andere twee nooit meegemaakt dat mensen konden vertellen dat er nog eentje in Vlaardingen is. Als Peter met hem ging wandelen hielden ( voor hem ) vreemde mensen hem aan en begroette Kai.

Nu is het een heerlijk mannetje die zijn draai gevonden heeft. Ligt het liefste in de tuin, vind lekker poedelen in het water het einde, vindt lopen heerlijk maar niet overdrijven, vindt het niet erg als er andere honden zijn maar laat op een vriendelijke manier wel zien dat zijn bazinnetje bij hem hoort, wacht geduldig ’s ochtends wanneer wij komen, wacht ook geduldig wanneer hij zijn eten krijgt, speelt vriendelijk met elke hond, vertrouwd hij een hond niet loopt hij er met een grote boog omheen, restaurants en terrasjes zijn geen probleem, hij gaat onder de tafel liggen en we horen hem niet meer, auto rijden is een groot feest. Wel vindt hij alles wat nieuw is enorm spannend en dat verteld hij ook dmv blaffen. Gelukkig is dat maar even en zelfs dat wordt minder. Kortom, het is een schat van een teddybeer en we kunnen ons niet meer voorstellen dat hij er niet zou zijn.

Alweer een jaar oud.