Kitty

Twintig jaar geleden kwam Kitty in onze familie. Inge had net een katertje gekregen, Karel. En Lianne wilde ook graag een eigen poesje. En zo geschiede het.

Kareltje hadden we bij een opvanggezin gehaald. Daar kwamen katten die nog kitten waren en in huiselijke kring verder mochten groeien of probleemkatten.

Kitty was daar ook. Een kitten van een aantal maanden oud. Kitty was door de dierenbescherming bij iemand weggehaald. Ze was gekocht op de vogeltjesmarkt in Antwerpen en was een inpulsieve aankoop want bij thuiskomst realiseerde de eigenaar dat katten venijnige nageltjes hebben en dat ze die ook gebruiken en niet alleen op de krabpaal. Als oplossing werd ze met een touwtje van 30 cm. aan de krabpaal gebonden zodat hij met een gerust hart naar zijn werk kon gaan. Dat heeft de kleine niet goed gedaan. Ze was dus helemaal van het padje af.

De dierenbescherming achtte het zeer klein dat ze nog ergens nog geplaatst zou kunnen worden dus stond ze op de nominatie om haar in te laten slapen.

Kitty was op dat moment nog de enige kitten in huis. Er was ook nog een prachtige zwarte kat met minder problemen maar nee, Lianne wilde natuurlijk ook een kleintje.

Met de opvangmevrouw afgesproken dat ik het wel wilde proberen maar met twee kleine kinderen in huis en een agressieve kat, hmmmm. Als het niet zou gaan kon ik haar terug brengen, deal.

Kitty kroop bij thuiskomst gelijk onder de bank en was niet meer van plan om daar ooit nog onder vandaan te komen.

Na een dag heb ik haar toch onder vandaag gehaald tenslotte moest er toch een keertje gegeten en gedronken worden. En de kattenbak.

Van lief en lee kreeg ze meer vertrouwen en werd ze wat rustiger. Toen de dierenbescherming na een aantal maanden kwam kijken waren ze zeer verbaasd dat ze zo relaxed bij ons in huis was.

Maar een probleemkat bleef het. Bij een beetje stress pieste ze op plekken die ik nou niet graag wilde. Ze was voor vreemden zeer schuw zodat heel veel mensen niet eens wisten dat we Kitty hadden. Ook na 15 jaar niet.

Poepen op de bak heeft ze nooit gedaan. Heel netjes een metertje er vandaan en het liefst achter de fietsen zodat je er niet zo makkelijk bij kon.

In ons vorige huis hebben we uiteindelijk maar een plekje voor haar gemaakt in de schuur met een kattenluikje in de deur van de schuur zodat ze het zelf kon bepalen. In de schuur stond haar mandje, kattenbak, eten en drinken.

Dat was een goed besluit. Ze werd steeds rustiger.

En toen gingen we verhuizen. Ik had het idee dat ze de verhuizing niet zou overleven, ze was al een dame op leeftijd geworden. Maar in plaats van in paniek te zijn vond ze ons nieuwe huis geweldig. Ze moest wel weer bij ons in huis leven maar haar plekje in het berghok was prima. En in de tuin hadden we voor haar een hondenhok gekocht en daar konden we haar ook heel vaak vinden.

In haar leventje heeft ze heel wat dieren zien komen en gaan. Kareltje mocht maar zeven jaar worden. En ze heeft heel wat vogels, vissen, ratten, hamsters en zelfs Anouk overleefd.

En dan nu.....

Ze is oud. Echt oud. En al een tijdje. Maar ze wil nog steeds naar buiten. Ze eist op haar tijd haar aandacht op. Op de droger klimmen gaat niet meer. Ook niet met de opstappen die we hadden gemaakt. Dus slaapt, eet, drinkt etc. ze in het halletje. Ze heeft artrose. Ze loopt daardoor niet meer op haar voetjes maar op haar pootjes. haar voorpootjes staan een beetje in een knik. Ze kan daar nog redelijk goed mee lopen. Als je haar aait moet je er wel rekening mee houden dat je haar ondersteund als je je hand weer weghaalt. Anders valt ze om.

Al een tijdje vraag ik mij af of ze nou wel nog gelukkig is. Ze gaat graag nog naar buiten, krijgt haar aandacht. Maar heeft ze ook pijn? En wil ik het zien dat ze nog gelukkig is?

Sinds vorige week heb ik zo mijn twijfels. Toch maar een afspraak gemaakt met de dierenarts. Na een onderzoek kwam er uit dat ze nog gezond is qua organen en loopt ze nog redelijk. Maar ook de arts vroeg aan mij of ze nog we een happy cat was. Ze zal best pijn hebben en op zo'n leeftijd hoef je geen bloedonderzoek te doen om te zien of haar nieren nog goed werken.

Afgesproken om eerst haar pijnstillers te geven. Voor een week, daarna een week niet om te zien of ze er goed op reageert. Doet ze dat dan heeft ze dus pijn. Doet ze dat niet dan gaan we nog kijken met een nierdieet of dat nog verlichting kan geven.

Dus zijn we haast een week geleden begonnen met de pijnstillers. Ze heeft dus duidelijk pijn want met deze medicijnen is ze weer meer aanwezig. Ze komt ons meer opzoeken, slaapt minder etc. Maar...om dat pilletje bij haar binnen te krijgen moeten we dat nog steeds met z'n tweeën doen anders plant ze hardhandig haar kalknagels in je hand. En uit ervaring kan ik vertellen dat het niet lekker is. Na een tijdje spuugt ze haar eten uit dus ik denk dat ze misselijk is van de pillen.

Vanmorgen hebben we dus besloten dat het mooi is geweest. De Grand Lady heeft haar welverdiende rust verdient. Geen pilletjes meer, geen strijd, niet meer wennen aan ander voer. Gewoon lekker slapen en niet meer wakker worden. Ondanks dat het een kat was met een behoorlijke gebruiksaanwijzing was het een kat die een beetje bij ons hoorde. Zeker voor de kinderen. Kitty was er gewoon altijd.

Morgen maak ik een afspraak bij de dierenarts.

Tijdperk Kitty is afgelopen.

Vanmorgen 08-09-2014 om kwart over elf is Kitty rustig ingeslapen.