Vier maanden alweer.

Vier maanden geleden gingen we op vakantie. Het lijkt een eeuwigheid geleden. Er is in die tijd zoveel gebeurt.

En alles staat in teken van Kai. Zijn geboorte, het opgroeien bij zijn moeder en boertjes/zusjes, de dag dat hij met ons meeging naar ons huis en de tijd bij ons.

Momenteel is hij aan het wisselen dus heeft hij geregeld last van zijn tanden. Af en toe staan er wel twee scheef in zijn bekkie en even later zijn ze verdwenen. Meestal zie ik dat door het bloed op Jip haar kopje. Door het spelen gaan ze er spontaan uit. Maar de nieuwe zie je ook al gelijk weer zitten.

Hij heeft er echt last van. Zeker nu. Erg overal in willen bijten, gelukkig doet hij het meeste op de kauwbotten maar vindt het ook geen probleem om dat bij ons of Jip te doen, wij wel. Ook soms diaree.

Verder leert hij elke dag wel wat erbij. Een aantal weken geleden wilde hij stoer net als Jip uit een sloot drinken en dat ging niet helemaal goed. Met het gevolg dat hij met vier poten in de drek stond. Als een hond ging hij te water en als schaap kwam hij er weer uit. Daar was hij toch wel enorm van onder de indruk zodat het drinken uit de sloot niet meer gedaan werd.

Maar... het is toch wel heel erg spannend dus de laatste dagen was hij toch weer aan de waterkant te vinden, dit keer aan de riem zodat ik eventueel kon ingrijpen. Maar hij vond het telkens toch te eng. Tot vanmorgen. Hij heeft al zijn moed bij elkaar geraapt en ging toch weer voorzichtig te werk. Eerst keek hij heel goed naar Jip en vervolgens ging hij dan toch ook zelf. Yes, het ging goed.

Triomfantelijk en vol trots liep hij verder en ging waar het mogelijk was nog eventjes wat drinken. Volgens mij klotste zijn maag van de hoeveelheid. Maar ook dat werd opgelost want sinds een paar dagen heeft hij door dat hij bij het plassen tegen een boom zijn poot kan optillen. Dus ook elk boom wordt besnuffeld en beplast. Althans, pogingen daartoe. Soms gaat hij naast de boom hurken, soms tilt hij een beetje zijn poot op maar de keren dat hij echt als een reutjesvent zijn poot optilt wint duidelijk terrein. En dat vindt hij me toch stoer!

Vanmorgen had hij zijn blafmomentje in huis, niet fijn voor ons maar ook niet voor de hele buurt. Wat hem dan bezielt weet ik niet maar de hele trukendoos gaat open maar niets helpt. En even later is het over en gaat hij rustig liggen knagen aan zijn bot. Het is een heerlijk mannetje en heel lief, jaloers als Jip of de katten aandacht krijgen, bang dat ik hem alleen achterlaat, trots op zijn behaalde resultaten en een echte kroelbeer.

De tijd gaat hard, alweer vier maanden oud.