Zoals we weten zitten we in een crisis. En daar weten oa. onze kinderen maar al te goed.

In de jaren tachtig hadden we ook crisis. Maar dat was toch wel anders. We kregen het net allemaal wat beter. Haast iedereen kon wel een auto permitteren. En we konden allemaal handige huishoudelijk snufjes kopen. In de jaren tachtig werd het even minder. Er was veel werkeloosheid. Jongeren gingen bewust een opleiding volgen waar nog wel werk genoeg in was. Zoals de gezondheidzorg. Mensen werden toch gewoon ziek en/of ouder. Dus daar was altijd wel werk.

Na een paar jaar ging het weer in de lift. En behoorlijk in de lift. The sky was the limit. Alles kon en alles mocht. In die tijd zijn onze kinderen opgegroeid. Het ontbrak hun aan niets. Sporten, hobby’s, kleding etc. Al wisten ze wel dat niet alles zomaar kwam dus moesten ze ook werken voor de jus over de aardappelen. Daar wordt je groot en sterk van.

Na de middelbare school gingen ze studeren. Inge eerst de pabo en na twee jaar een switch naar de studie logopedie. Mooie opleiding met een goed vooruitzicht op een baan. Er was namelijk een tekort. Lianne wilde graag naar de Halo maar toen het zover was wilde ze het toch liever niet en wist ook niet wat ze dan wel wilde. Dan maar de studie vrijetijdsmanagment. Maar na een half jaar was het dan echt duidelijk dat dat niet echt was wat ze wilde. Dus stoppen en werken en na een jaar weer verder gaan. En dat werd diëtetiek. En daar is ook heel veel werk in.

Toen Inge begon met haar studie begon ook de crisis. Het verschil met de jaren tachtig is dat we na 6 jaar nog in de crisis zitten en overal de rek er een beetje uit is. Grote en kleine bedrijven hebben het zwaar. En fabrieken sluiten. Er worden koortsachtig allerlei korte termijn oplossingen verzonnen waarvan een leek weet dat het meer kwaad dan goed werkt.
Ondanks dat nog steeds mensen ziek en/of oud worden wordt de gezondheidzorg steeds meer uitgekleed en daardoor zieker en zieker.

De jeugd van tegenwoordig hebben de kans om mooie opleidingen te volgen maar zijn ze klaar is er geen werk. Het jaar daarop ook niet en komt de nieuwe lichting van school met net zoveel ervaring alleen wel weer een jaartje jonger.
Ik vind dit zo erg, goed opgeleide jongeren die maar niet aan de bak komen. Over een paar jaar als er wel weer werk is zij ze al te oud of te duur en geen ervaring.

Inge en Lianne hadden geluk, zij konden allebei werken jn hun branche. Maar…door het uithollen van de gezondheidzorg krijgen zij minder cliënten. Geen cliënten geen inkomsten. Dus zoeken ze weer verder. Ook naar ander werk. Het heeft geen zin om bij een andere praktijk te werken. Daar is namelijk hetzelfde probleem.

Zonde, maar ze willen verder. Geen geld, geen vervolgopleidingen, geen brood op de plank etc. In Lianne’s geval ook nog dat ze ook verder wil in het leven zoals op zichzelf wonen etc.

Komen echt betere tijden maar voor nu vind ik de jeugd van tegenwoordig, kind van de rekening.