We hebben in huis een oud hondje. Dat was ze niet. Vanaf het moment dat ze vestibulair syndroom heeft gehad is ze nooit meer de oude geworden. En vanaf dat moment zitten we in geleende tijd.

En dat heb ik ook telkens gezegd en dat is ook zo,verstandelijk.

Vanaf dat moment gaat het of goed of niet goed met haar maar als het niet goed gaat is het daarna weer een beetje minder als ze er weer boven op komt.

Nu ging het al weken weer heel goed met haar al merkte ik wel dat de rondjes die ik met haar loop steeds kleiner en moeilijker worden. Jip loopt ver voorop, laat ik tegenwoordig maar los lopen in het park met een bal. En Anouk aan de riem achter me aan sjokkend. Ik laat haar niet meer los, ze hoort mij niet meer, ook het fluitje hoort ze niet meer.

Vanmorgen zag ik al dat het vandaag niet haar dag zou worden. Het eten werd na een paar uur er weer uitgegooid en ze was lusteloos. Ook wordt ze mager ook al geef ik haar extra eten. Het is net of ze oplost. Als ik haar dan zo ziet dan breek mijn hart. Heb ik het zo met haar te doen. Dan hoop ik ook voor haar dat ze gaat slapen en niet meer wakker wordt. Voor mijzelf moet ik daar ook weer niet aan denken, ik zal haar zo missen.

Dikke kans dat ze morgen weer vrolijk rond loopt. Maar is dat niet het geval dan ga ik morgen een afspraak maken bij de dierenarts, misschien heeft ze gewoon iets eenvoudigs en kan het weer verholpen worden. Misschien heeft ze wat onder haar leden wat wij nog niet weten. Al met al vind ik het heel erg moeilijk.