Ik  was vanmorgen  getuige van een brute moord. De natuur is hard en het is nu eenmaal eten en gegeten worden. Maar ....

Vanmorgen was ik in de tuin bij het water mijn was aan de droogmolen aan het ophangen. Daar kwam de familie waterkip. Hadden ze vorige week nog 7 kuikens, het was nu geslonken naar 2.

Met het zien van die kuikens was ik blij dat ze er nog twee hadden. Heel vaak komen de eenden en kippen vol trots hun kroost laten zien en heel vaak zie ik moeders dan een paar dagen later weer helemaal alleen.

De kuikentjes liepen over de leliebladeren of zwommen naar hun ouders voor een lekker maaltje groenvoer.

Opeens hoor ik een hoop kabaal en zag ik een kuikentje onder water verdwijnen.

Een snoek....

Vader kwam er snel aan en samen gingen ze zoeken naar hun kind. Roepen en kijken. De andere kuiken werd gesommeerd om op een blad te blijven. Pa bleef bij de kleine en Ma ging verder zoeken.

Na een tijdje stopte het harde roepen en ging over in zacht piepen. En maar zoeken...

Dit ging zeker een half uur door...

En dit vond ik nou zo zielig.

Het hoort erbij, anders krijgen we veel te veel waterkippen, wij eten ook vlees etc. etc. maar het piepen en zoeken van een moeder op zoek naar haar kleine gaat door merg en been. Althans bij mij wel.

Voordat dit gebeurde werden onze katten vakkundig weggejaagd. De katten hadden enorm veel ontzag en bekeken het verder vanaf hun luie stoel, eksters en kraaien werden ook duidelijk gemaakt dat ze ze wel rauw lustte maar tegen een snoek die sniekie onder water zijn maaltijd uitzoekt is geen partij. Het is een stille vijand.