Wat kan snel iets je leven overhoop halen. En dan bedoel ik uiteraard met iets dit keer Floyd. Twee jaar lang hebben we de twee witten ( Floyd en Broke ) binnen gehouden en met een tuig naar buiten. Tuigjes waren een drama en we hebben er heel wat versleten. Tot vorig jaar ging het wel. Ik stond als portier bij de deur voor Saartje en Muisje. De kattenluik naar 1 kant open werkte namelijk niet meer. Ze konden met hun stiletto-nageltjes het luikje bedienen. En  ’s nachts gewoon binnen. Maar Oma en moeder waren de betutteling meer dan zat en wilden ook gewoon ’s nachts naar buiten. Op jacht.

Om dit voor elkaar te krijgen was hun idee om vakkundig het luikje eruit te slopen. En dat maakt best een hoop herrie als alles om je heen stil is. Dus gingen we uit bed om ze naar buiten te doen. Maar na een tijdje hadden ze het wel weer gezien dus moest 1 van ons er weer uit om 1 van de dames weer naar binnen te laten. Ze wilden ook nooit allebei tegelijk met het gevolg dat we  4 tot 6 x uit ons bed moesten. Dat hou je niet vol. Dus gingen we  het luikje barricaderen. Een plank ervoor met daarvoor weer een kruk. Dat ging inderdaad een tijdje goed totdat we wakkerschrokken door het omvallen van alle attributen.  Toen was bij ons de maat vol. Dan maar naar buiten en dan wel allemaal.

En dan zie je de katten allemaal genieten dus oké. Met het gevolg dat ik elke ochtend uitkeek of ze in de buurt waren. De witte katten zijn inderdaad in de buurt en zijn vaak gewoon binnen of een uitstapje bij de buren. Dus mijn angst werd een beetje minder.

Nu niet meer. Mijn angst werd bewaarheid. Ik kan het niet bewijzen maar alles leidt er naar dat hij is meegenomen. Een kat doet er heel lang over om zijn territorium uit te breiden. En dat gaat met kringen. Zo weet ik ook dat Saartje nu in het park loopt en aan de voorkant komt. Ze komt dan ook al 4 jaar buiten. Dus nog steeds in de buurt.

Muisje komt nu ook in het park maar bij de brug en soms even een uitstapje naar de voorkant maar is snel weer naar achteren als ze mij ziet. En dat in 3 jaar.

Broke en Floyd zitten achter en gaan maar een paar tuinen verder en ook misschien even naar de voorkant en praten we over een jaar. Ik heb ze nog nooit aan de voorkant gezien.

Nu was hij gespot bij de duiventil dichtbij de kruidenbuurt. Dat is een behoorlijk eind bij ons uit de buurt. Een medewerkster bij het Asiel zei om mij gerust te stellen dat hij wel in de buurt moet zitten om die reden.

Gisteren kon ik gelukkig de flyers weer verwijderen, zo ook bij de duiventil. Toen ik daar aankwam waren de flyers al weg en vond ik ze terug in de struiken. Vond ik best raar. Ze zaten aan de lantaarnpalen erg vast en alleen daar waren ze eraf.

De mensen die hem daar hebben gezien zijn 100% ervan overtuigd dat hij het was.

Tja, dan kan ik toch wel een conclusie trekken. Misschien hebben kinderen hem meegenomen. Hij laat zich wel oppakken maar als hij het niet meer wilt dan is het een aal en wurmt hij zich los.

Of werd het diegene die hem mee heeft genomen wel erg heet onder zijn/haar voeten nu er zoveel aandacht aan werd geschonken. Floyd was even een hele bekende Vlaardinger.

Hoe het ook is gegaan, hij gaat niet meer naar buiten. Ik durf het niet meer.

Het luikje is overdag aan 1 kant dicht zodat Saartje en Muisje wel naar buiten kunnen als ik dat wil. ’s Nachts is het luikje helemaal dicht. En Kai zit er als cipier voor de deur. Zodat ze hem ook niet kunnen bewerken.

Nu maar even kijken hoe dit gaat. Onze tweede optie is het luikje helemaal weg en dat we de deur gewoon opendoen voor de twee oudsten.Ze weten je wel bezig te houden.

In de toekomst maar alleen vissen. En dan buiten in de sloot. Nee hoor, ik zou niet zonder ze kunnen.