Dat ga je niet menen. Dit waren de woorden die ik tegen mijn dierenarts zei.

Om half drie ging ik van huis om op tijd in de praktijk te zijn. Ik had geen flauw idee hoeveel tijd het me zou gaan kosten. Iets te ruim bleek achteraf. Na drie kwartier stond ik al voor hun deur. Dan is het best lang wachten tot tien voor vier dus maar buiten even gelopen en bij de dierenwinkel wat snoepjes gehad ter afleiding. Maar ik was op tijd. Even voor de duidelijkheid, onze dierenarts is 5 km. bij ons vandaan.

Ik zag er best tegenop aangezien Kai een uitje naar de dierenarts niet kan waarderen en dat ook heel luid en duidelijk laat merken. Maarrr… hij was zo braaf. We gingen naar binnen en hij liep gelijk naar een andere hond ter begroeting. Andere hond had daar niet zoveel mee en liet dat duidelijk merken door zijn tanden bloot te leggen. Dus maar aan de andere kant gaan zitten en Kai in de hoek. Zo kon hij naar buiten kijken en binnen alles in de gaten houden. Hij vond het niet leuk, zachtjes piepen en enorm geeuwen, maar niet blaffen.

Toen de andere hond heel hard piepte vanuit de spreekkamer had Kai het wel gezien en wilde weg en wel nu.

Maar met een lekker brokje liet hij zich weer verleiden naar het hoekje en wachtte weer rustig af. Met het roepen van zijn naam liep hij ook gezellig mee naar binnen. Wegen deden we maar even niet dat ging nu net te ver.

De dierenarts zei dus tegen Kai “zo, jij komt dus voor een vervelend prikje”. Ik heb hem al klaar liggen en ik ben benieuwd hoe hij zal reageren. Ook vertelde hij dat je drie keuzes hebt. Voor een half jaar, een jaar en de echte castratie. Ik reageerde met het antwoord dat ik het wist en voor de half jaar prik kwam.

En toen gebeurde het….

Voor een half jaar hebben we niet in huis, moet besteld worden. Dit ga je niet menen. Vanmorgen is de laatste gebruikt en hebben we alleen nog voor een jaar. Dat half jaartje meer was wel even gelijk een hoop meer geld en daar had ik geen zin in maar om over een week weer ernaar toe te lopen en maar afwachten hoe Kai het dit keer zou oppakken zag ik ook niet zitten. Gelukkig begreep de dierenarts dat dus zijn we nader tot elkaar gekomen.

Dus Kai is voor een jaar een je weet wel hond. Ik ben heel benieuwd hoe dit gaat uitpakken. Over ongeveer drie weken weten we wat meer.