En ik dacht klaar te zijn met dit jaar wat betreft huisje, boompje, beestjes. Niet dus.

Gisterochtend was het zo'n ochtend dat maar niet wilde. En dan moet je ook nog eens last hebben van haast. Misschien dat het daarom allemaal niet zo vlotte. Tot vier keer toe gooide Floyd een vaasje met bloemen om. En ik ben natuurlijk niet gek. Bij de tweede keer besloot ik de vaas met bloemen maar in de wasbak te zetten. Komt namelijk best wel veel water uit zo'n vaasje. Verder ging er van alles om of kapot. Maar... dat was alleen 's ochtends. De rest van de dag liep op rolletjes. Druk maar leuk en gezellig. Dan zou je denken dat het wel weer kan voor een tijdje.

Maar nee. De dag van gisteren was een aanloop tot vandaag. Het begon al voor Peter dat Kai diaree had. Die schat heeft het de hele nacht op kunnen houden maar was enorm blij dat hij naar buiten kon. Jammer genoeg bleef het daar niet bij. Ook nog eens een aantal keren in huis.

Saartje kwam vanmorgen met een kerstpakket thuis en wel levend. Ik vermoed een cadeautje voor haar kleinkinderen. Floyd en Broke konden dan ook niet wachten tot de Kerst. Ze zaten voor de boekenkast likkerbarend te kijken. Peter ging dan toch ook maar eens kijken wat er daaronder nou te zien was. En daar zat een doodsbang muisje. Je zag haast haar of zijn hartje bonzen tegen het borstkasje. Ik wil geen muis in huis maar dit is natuurlijk wel heel erg zielig. Met een zaklantaarn keek ik of het beestje er nog zat maar ik zag het niet meer. Vast door een ienieminie gaatje gevlucht. Zou ik ook doen met vier killers in huis.

Opeens hoor ik Lianne gillen. "Mama, Broke zit achter een muisje aan". Maar voor ik beneden kwam was het leed geleden. Killing attack. Broke had met 1 beet het slagaddertje doorboord en je zag het leven eruit verdwijnen. Slik.

Alle dieren even weggehaald en het slagveld schoongemaakt.

Om half negen ging ik met de honden naar buiten. Kai had het ondanks de buikperikelen het naar zijn zin. Hij heeft tegenwoordig een uitloopriem en dat is voor hem super. Kan gewoon overal scharrelen en blijft toch bij me. Het nadeel is dat ze zich ook kunnen vastlopen door een paar keer om een boompje etc. te lopen.

Dat gebeurde ook vanmorgen, met dat ik het los maakte merkte ik dat ik in de poep stond.

Bij de eerste en de beste gelegenheid (een stuk gras) poetste ik mijn voeten schoon aan een graspol. Althans, dat dacht ik. Het was geen pol maar los gras op een hoop....stront. In plaats dat het schoner werd wreef ik mijn laars lekker in met poep.

Getver. Op een ander stuk toch redelijk schoon gekregen. Ook even met mijn laars in de sloot en een eindje verder het laatste stuk nog even eraf gehaald. Althans...dat dacht ik want ook dat polletje was voorzien met, jawel, poep. Hoe is het mogelijk. ik keek om mij heen en zag echt werkelijk nergens stront liggen alleen daar waar ik mijn laars had gepoot. Dus kon ik weer beginnen. En vond het ook wel welletjes. Laarzen zijn schoon en ik kijk nu voortaan wel twee keer voordat ik mijn laars schoon maak.

Aan het einde van de wandeling was Kai moe, niet lekker of wat dan ook en dat uitte zich in klieren. Kon er ook nog wel bij. Dit keer hield hij het ook nog lang vol dus stond ik een kwartier als een zoutpilaar te wachten wanneer hij eens op zou houden. De aanhouder wint maar het kostte me wel enorm veel zelfbeheersing. Ik was blij dat ze lekker even in de berging gingen en ik kon gaan masseren.

Zen!!!