Een jaar geleden konden we echt beginnen met aftellen. Na negen maanden geduldig wachten was het haast zover…..Kai ophalen.

Ook al heb je al meerdere puppies in huis gehad, je vergeet hoe druk en intensief een jonge pup in huis is. Van te voren zei ik dan ook tegen mensen dat ik best een moment zal hebben dat het me erg tegen zal vallen. Nou, het was geen moment maar heel veel momenten. Jip was als pup niet gemakkelijk en ik had me ook stellig voorgenomen om nooit meer een pup in huis te halen. Maar Jip wordt groter en makkelijker. Zeker nadat Anouk er niet meer was. Maar dat sloeg weer de andere kant op, ze dutte lekker in.

En dan een nieuwe pup, een scheet met een hele andere gebruiksaanwijzing. Een heerlijke kroelbeer die buiten heel erg onzeker was. Dus mijn plaatje van trots overal naar toe gaan viel in het water. Je denkt wel tien keer na hoor om met hem het winkelcentrum over te gaan. Hij blafte de hele boel bij elkaar. En dan praten we niet over keffen.
Wat normaal in twaalf weken geleerd en geïntroduceerd wordt moest bij Kai in 12 maanden. En dat was een goed besluit. Hij heeft nog steeds dat hij eerst moet wennen bij iets nieuws maar dat is snel weer over.
Jip vond het allemaal maar zozo. Leuk hoor, maar wanneer halen ze hem weer op? Wanneer kan ik weer rustig slapen? Maar van lief en lee veranderde dat en vond ze haar nieuwe rol wel leuk. Ze was een treetje hoger. Als Kai wil spelen dan kan ze er eigenlijk niet tegen op. En sleurt Kai haar dan door de hele kamer mee maar als een echte terriër laat ze niet los. En als Kai wil knuffelen dan maakt hij zich heel klein en laag zodat Jip boven hem uitkomt. Dan staat ze recht op haar pootjes en de staart als een antenne. Als hij te ver gaat dan krijgt hij dat te horen en stopt er ook mee.
Verder was hij heel snel met groter worden, zo tilde hij met vier maanden al zijn poot op tegen een boom. Ik liep de rest van de dag met een big smile. Ten eerste had ik dit nog nooit meegemaakt met mijn andere honden (teven) en ten tweede had ik dat ook niet zo snel verwacht. Hij was nog zo’n humpiedumpie.
In de vier maanden dat hij niet lekker was ivm de diarree wat later een allergie bleek te zijn, was hij nog steeds Kai. Liet alles maar gelaten over hem heen komen. Toen hij eenmaal weer opgeknapt was was het voor iedereen fijn en toen merkten we pas hoe naar hij zich al die tijd heeft gevoeld.

En nu.. heeft hij overal vrienden, vindt hij. Met het gevolg dat ik hem lekker aan de uitloopriem hou. Het is fantastisch dat hij zo enthousiast is maar het is gewoon levensgevaarlijk. In zijn enthousiasme steekt hij gewoon over of loopt gezellig met stikvreemde mensen mee. Na een tijd komt hij er wel achter dat wij er niet bij zijn en rent dan weer naar ons toe maar ik heb niet altijd het geduld want het kan best een tijd duren. Gisteren zag hij een witte herder…..Abby, dacht hij. En weg was hij. Hij hoort en ziet niets anders meer. Ik kan de hoelahoep dansen maar ik ben totaal niet meer in trek. Ja, op dit punt ben ik gezakt. Toen ik in de verte zag dat de eigenaresse allerlei moves maakte om Kai bij de herder weg te houden kon ik weer een sprintje trekken. Misschien wel een loopse teef. Dus Kai gaat gewoon braaf aan de riem met me mee. En dat geeft toch een stuk rust. Hij kan vijf meter vooruit en achteruit. En dat weet hij. Dus ik kan gewoon stevig doorlopen.

We zijn nu dus een jaar verder en ik heb een rustige knuffelhond in huis. Ben ook ongelooflijk trots op hem. Met de vakantie twee hele dagen in de auto en geen krimp gegeven. Jip gaf ook wel het goede voorbeeld. Op de camping, terrassen, restaurants, wachten bij de supermarkt (was 1 van ons er wel bij) en ga zo maar door. Alles was prima. Het is gewoon een brave hendrik maar het liefst wel zo normaal mogelijk. Geen gekke dingen graag. En is er dan wat dan graag rustig aan laten wennen.
Zo ga ik binnenkort hem leren om naast de fiets mee te rennen. Dat zal nog wat worden. Ik trek er gewoon een hele tijd voor uit. En wordt het niks, ach, hebben we het toch geprobeerd..