29-11-2013

Het is vandaag een rare maar ook een zeer verdrietige dag.

Ik zit nu op de bank met mijn pot thee en de laptop. Naast mij ligt Anouk. Anouk...

Ik wilde al heel erg lang een hondje maar er was altijd wel een reden dat dat niet ging. En de belangrijkste reden was dan ook wel dat Peter zeer allergisch was voor honden. In 1999 kreeg ik een burnout en moest ik veel naar buiten en daar is een hond toch wel heel fijn voor. Je moet tenslotte naar buiten, weer of geen weer. Dus gingen we op zoek naar een puppy. Peter kon inmiddels weer tegen katten en het ging ook heel goed met veel honden. Zo kwam Anouk in ons leven.

Ze was zo klein dat het net leek of het een opwindhondje was. Ik was helemaal verliefd op haar en zij op mij. Ze was een pittig hondje en was al snel de baas over de andere honden in de buurt. Anouk regelde het wel eventjes. Zo gingen we 's ochtends wandelen met nog een aantal anderen. Meestal met dezelfde roedel maar er liepen ook vaak anderen mee. Het was een leuke tijd. Lekker schooieren in de broekpolder waar nu het klauterwoud is. Achter konijnen aan totdat de konijnen in de bramenstruiken wegschoten, dan was het weer klaar. Ook een leuke bezigheid was achter katten aanrennen en dan door blijven gaan met pesten ondanks dat je kop al onder de halen zat. En dan te bedenken dat we ook gewoon katten in huis hadden.

In Duitsland kwamen we in het bos herten tegen, prachtig. Totdat Anouk ze in het vizier kreeg. Herten op de vlucht en Anouk erachteraan. In de verte zagen we tegen een helling drie herten hollen en een wit stipje. Anouk.

We bleven staan waar we stonden en zagen na een tijdje een wit stipje terugrennen. Precies dezelfde route als op de heenweg.

Anouk zou in de mensenwereld stoer zijn met een heel klein bang hartje. Want met wandelen begon ze alvast maar met de aanval, tenslotte is dat de beste verdediging. Dat was niet altijd makkelijk lopen. Als er andere honden aankwamen deed ik ze maar even vast om vervelende confrontaties te voorkomen.

In 2004 waren we Anouk haast kwijt geweest omdat ze iets gegeten had waar rattengif in zat. Bij thuiskomst zag ik aan haar dat er iets niet klopte. Haar ogen leken wel schoteltjes en ze begon erg te hijgen en er kwam schuim om haar lippen te zitten. Direct de dierenarts gebeld maar kon daar niet terecht wegens verbouwing?!?Toen een andere dierenarts gebeld en ik kon gelijk terecht. Buurman Jan bracht me er even naar toe aangezien Anouk niet meer op haar beentjes kon staan. Bij de dierenarts werd gelijk adequaat gereageerd met het resultaat dat Anouk het heeft overleefd. Een aantal honden in de buurt niet. Het enige wat ze er aan over had gehouden was een zwakkere maag. Af en toe had ze een slechte dag en moest ze veel gras eten om te spugen. Daarna was het weer over.

In 2006 kwam Jip erbij. Ik vond het heel erg spannend hoe Anouk hierop zou reageren. Toen we Jip gingen halen bij de kennel zijn we gelijk doorgereden naar de broekpolder en is Peter naar huis gegaan om Anouk te halen. Ieniemienie Jip los en Anouk los op neutraal terrein. Anouk zag Jip en stoof erop af om vervolgens allemaal rondjes te rennen om Jip heen. En dat waren altijd vreugderondjes geweest als Anouk dat deed.

Jip was goedgekeurd. De opvoeding kon beginnen. En dat heeft ze gedaan. Alles was leuk en goed maar er moest wel geluisterd worden.

Anouk bleef jong, met een bloedonderzoek voor een operatie aan haar gebit waren ze zeer verbaasd over haar conditie. Ik plaatsvervangend trots natuurlijk.

In 2009 verhuisde we naar de wijk Holy en hadden we nieuwe uitlaatplekken en ook nieuwe honden. Anouk was al een stuk milder geworden. Vond het vaak allemaal best. Behalve als ze een lip optrokken, dan was ze witheet.

Begin dit jaar ging het fout. De hele dag was er niets aan de hand. 's Avonds was ze niet lekker en had gespuugd. Dat hebben we vaker gehad dus opruimen en verder gaan. Anouk wilde graag afgezonderd liggen dus ging ze lekker in haar mandje in het berghok.

Na een uur ging Peter even bij haar kijken en zag een ravage in het hok. Overal lag kots, zo ook in haar mandje. En Anouk zat er midden in. Om de doodeenvoudige reden, ze kon niet meer op haar poten staan. Haar koppie stond scheef en haar ogen schoten vliegensvlug heen en weer. Ik heb haar opgepakt en op mijn schoot gehouden. Ze had het zo koud.

Vliegensvlug zijn we naar een dierenarts gegaan die dienst had. En dat was in Schiedam. We reden er naar toe met het idee dat het afgelopen zou zijn.

Maar nee, we kregen reservetijd. Anouk had geriatrisch vestibulair syndroom. Daar moest ze in drie weken goed van opknappen. En dat deed ze ook al had ze wel restverschijnselen. Zo o.a. een scheef koppie, doof en ze was in een klap oud.

Toch zag je dat het niet helemaal lekker ging met haar. Zo was ze weer vrolijk en zo was het een dag dat het helemaal niks was. Ik had in huis tabletjes. Als ze dan een bad day had kreeg ze een kwart tabletje, verdween de misselijkheid en was ze weer vrolijk.

Het was wel zo dat ze na zo'n bad day weer een stukje inleverde. Ze ging steeds langzamer eten en gaven we het meer verspreidt over de dag. Ze kon zichzelf moeilijk warm houden. Ze was soms zo diep in slaap dat ze er geen erg in had om te moeten plassen. Ze leefde meer in haar eigen wereldje. Buiten vond ze alles best als ze haar maar met rust lieten al maakte ze voor een loslopende kat of een teckel wel een uitzondering.

Vorige week zei ik thuis dat het leek of Anouk oploste. Ze werd steeds kleiner. Haar spieren verdwenen en ook haar vet ondanks dat we haar meer eten gaven. Ze ging steeds meer drinken en haar plassen waren enorm. Ook ging lopen moeizaam. De uitlaatrondjes werden steeds kleiner.

Eergisteren liep ik buiten, Anouk een lekker dekje aan en sjokkend achter mij aan. Jip liep lekker los, sjouwend met takken etc. Ik had het zo met haar te doen.

's Avonds gaf ik te kennen dat ik een afspraak maak met de dierenarts om advies. Anouk was niet meer happy.

Gisteren konden we om 10.50 uur terecht. Na een lichamelijk onderzoek en een bloedonderzoek kregen we de uitslag. Ze was binnen korte tijd 30% van haar gewicht kwijt geraakt.

Niet goed.

De bloedwaarden van de nieren waren dramatisch. Zo was er 1 waarden die moet tussen 10 en 30 vallen, bij Anouk 658!!!!

Haar nieren werkten nog voor 0.6%. Dus niet.

Het is een groot wonder dat ze nog op haar pootjes staat. en helemaal dat ze nog een rondje kan lopen.

Hier is dus duidelijk niets meer aan te doen. Ja, nog 1 ding en haar uit deze situatie redden.

En dat gaan we dus doen, en wel vanmiddag. De dierenarts komt bij ons. Bij ons in haar vertrouwde omgeving mag ze lekker gaan slapen en mag ze dromen dat ze zonder pijn en narigheid achter konijnen, katten en herten aan mag rennen.

Ondanks dat we wisten dat dit niet goed was kwam het toch hard aan.

Vanmorgen zijn we gaan wandelen. Anouk bepaalde wat we gingen doen.

Staart omhoog, neus naar voren heeft ze op haar gemak overal haar plasje achtergelaten. Bij de teckels nog even haar haren overeind gezet en gegromd. We hebben het hele rondje uitgelopen.

Nu ligt ze bij me, vandaag is het onze dag samen.