Zo, ik ga het steeds leuker vinden bij mijn familie. Eerst niet hoor, wilde ik heel erg graag bij mijn moeder, broers en zussen blijven. Al waren al een paar broers zomaar verdwenen. Eerst moest ik heel lang in een raar iets waar die andere twee-potigen ook in gingen. Ik zei dat ik liever wilde blijven maar nee hoor, ze luisterden niet. Ik heb gepiept, gehuild en gejankt. Maar ze deden er niets mee. Onderweg was het wel leuk, gingen we uit dat ding en mocht ik op het gras lopen en waren nog meer twee-potigen. En een aandacht dat ik kreeg.

Toen we weer uit het ding gingen was alles helemaal anders. Andere geuren, andere geluiden, ander huis, eigenlijk alles. Ik was zo zwaar onder de indruk dat ik ervan moest blaffen.

Ik vond het gewoon geen bal aan en wilde wel weer naar huis. Maar dat gebeurde niet. 's Avonds moest ik met een andere hond helemaal alleen in een hok slapen. Ik was zo verdrietig. Ik snapte er helemaal niets van.

Gelukkig kwam na een tijdje mijn baasje en ik mocht bij haar in de kamer op de grond slapen. Wat was ik opgelucht. Ik ging gelijk lekker slapen. Om vier uur moest ik heel nodig plassen en mocht ik met mijn baasje eventjes naar buiten. Pfff, dat luchtte op.

Toen het lichter werd wilde ik eigenlijk wel weer plassen. En gingen we weer naar buiten. En toen begon mijn leventje bij mijn gezin. Het was voor iedereen eventjes wennen en wist ik niet wie nu eigenlijk de alfa was. Misschien moet ik het dan zijn. Ik weet alleen niet precies wat ik moet doen, toch maar proberen. Maar ik heb nu wel gemerkt dat dat niet gewaardeerd wordt. Ik hoef het dus niet te zijn. Ik ben nu graag bij mijn baasje. Als we buiten lopen wil ik nog wel proberen om haar te overtroeven. Dan ga ik in haar kuiten bijten, vindt ze niet leuk. Maar ik uiteindelijk ook niet want ze negeert me en dat vind ik niet leuk. Als ik dan stop dan is ze heel lief en krijg ik een aai over mijn bolletje. Rijen tegen haar benen vindt ze ook niet goed, ben ik nu ook achter gekomen, doe ik ook maar niet meer.

Bijten wordt ook niet gewaardeerd, dan doen ze ook net of ik niet besta.

Waar ik wel moeite mee heb is druktes. Bij het winkelcentrum zag ik allemaal benen, stoelen met wielen, kleine bedjes op wielen, de tram en rare geluidjes. Ik vond dit zo spannend dat ik me niet meer kon houden. Ik moest mijn angst kwijt en dat ging door te blaffen. Maar hoe hard ik ook blafte het ging niet weg. Gelukkig gingen we na een tijdje er een eindje vanaf lopen. Toen kon ik het van een afstandje naar kijken. Veel beter. Ik denk dat we dit nog wel eens een keertje gaan doen maar dan weet ik dat het wel meevalt.

Ik zit ook op school, leuk joh. En makkelijk!!!! Ze willen dat ik op mijn billen ga zitten. Voor een brokje doe ik alles. Dus ben ik braaf gaan zitten, gaf ik een poot, liep ik netjes met mijn baasje om de pionnen en ging ik liggen. Ze waren allemaal onder de indruk, dat maakte mij trots.

Ook zijn we met de school naar het station geweest. Dat was best spannend. De trein kwam eraan, best groot. Maar ook erg interessant. Ik werd opgetild en ging samen met mijn baasje door de trein. En gingen er weer uit. Vond ik wel leuk.

Daarna kwamen er wagentjes voorbij voor de boodschappen. Vond ik wel een beetje eng maar dat viel nog wel mee.

Daarna weer naar een winkelcentrum. Pfff, weer allemaal mensen en fietsen. Vond ik helemaal spannend. Ik kon het niet meer houden en ging maar weer blaffen. Mijn baasje probeerde door mij af te leiden mij gerust te stellen maar ik vond het toch wel erg spannend. We moesten door een deur die vanzelf open en dicht gaat. Dat vond ik helemaal niet erg maar al die mensen wel. Ik snapte niet dat de andere puppies er geen last van hadden. Ik was wel blij dat we er weer weg gingen.

's Ochtends vroeg wordt ik door de man uitgelaten. Daarna komt mijn baasje beneden en dan ben ik zo blij. Zo blij dat ze er gewoon nog is. Ik niet alleen hoor, Jip is dan ook helemaal blij. Nadat zij en wij hebben gegeten worden we in de auto gezet, achterin. De mensen gaan voorin en rijden we naar een plek waar mijn baasje weer uitstap en ons eruit tilt. Daarvandaan lopen we weer naar huis. Ik doe dan stinkend mijn best want dan vind mijn baasje mij zoooo knap en vind ze dat ik het zooo goed doe. Dan dans ik naast haar. Ik mag dan ook lekker los lopen en daag ik Jip uit of spelen we samen met de stok.

Oja, ik ben ook bij de dokter geweest. Ze ging mij helemaal bekijken en ik kreeg lekkere brokjes. Daarna voelde ik een plek branden. Door de brokjes had ik niet door dat ik een prik kreeg maar later voelde ik het wel. Maar alles viel wel mee.

Mijn baasje is nu ook wat rustiger. Ik merkte aan haar dat ze wel erg moe was. Daardoor was ze 's avonds niet meer bij ons maar ging dan de trap op. Nu blijft ze weer wat langer beneden. Ze verzint allemaal leuke spelletjes waar ik heel erg over moet nadenken. En als beloning vind ik dan weer een lekker snoepje. Ik heb het wel snel door zegt mijn baasje.

Met Jip is het leuk spelen. Ze verdedigt haar knuffel met hand en tand maar ik ben nu al groter en zwaarder. Dus probeer ik het van haar af te pakken. Soms lukt het me maar ze heeft toch wel heel veel ervaring om het speeltje te houden. Ik trek dan aan de andere kant. Het enige wat ik bereik is dat haar mandje van de kant af komt. Ik trek het mandje door heel de kamer met Jip erin maar Jip laat niet los. Ik wordt dan zo moe dat ik het maar opgeef. Mijn tijd komt nog wel.

We zijn nu haast drie weken verder en ik zou nu niet meer weg willen. Ik ben thuis.