Wij hebben vier katten in huis met allemaal hun eigen karakter en gewoontes. Zo ook Floyd. Hij is een kroelkip maar alleen als hij er voor kiest. Hij is altijd bij me. Als ik beneden ben is hij ook beneden. Als ik boven ben volgt hij mij gelijk. Floyd gaat soms ook naar buiten maar heeft het altijd snel gezien. Dus dat ik zondag al snel hem miste is niet zo gek. Je wil ook niet gelijk aan het ergste denken. Maar de volgende dag was er nog geen teken van Floyd. Toen wist ik dat er iets helemaal niet klopte. Maandagavond amivedi op de hoogte gebracht en het op facebook gezet. En dan maar hopen dat hij 's nachts gewoon thuis zou komen. Is het rustig buiten etc.
Dinsdagochtend nog geen Floyd.

Plan b.
Flyers gemaakt en in de wijk opgehangen. Vlaardingen24 gevraagd of ze er een melding van kunnen maken, dierenambulance etc.etc.
Het was hardverwarmend om te merken hoeveel mensen meeleefden. Op straat stopte een auto met een stikvreemd iemand voor mij om te zeggen dat ze het in de gaten zou houden ( ik was op dat moment aan het flyeren). Iemand anders belde mij op dat ze hem waarschijnlijk hadden gezien en dat ze in de middag met een paar vriendinnen verder zouden zoeken. Via facebook veel lieve berichten of op afstand hulp. Gisteravond had ik een voorstelliing waar ik al weken naar uit keek en nu geen meter zin in had. Stel dat ze hem vinden, stel. En nu zijn de meeste mensen thuis en kan ik vragen of ze even voor mij in de schuur willen kijken. Twee hele lieven vrouwen in de buurt zijn voor mij bij iedereen langs geweest, hartverwarmend. Zo kon ik toch naar Soldaat van Oranje. Onze dochter was thuis gekomen voor het geval dat. En dat was maar goed ook want twee oplettende hardloopsters hoorden een zielig miauwtje uit de struiken. Een van de dames zei tegen de andere dat er een witte maincoon werd gemist. En daar zat hij. Helemaal aan het einde van onze straat. Wij wonen aan een lange straat, was hij toch nog honderd meter van huis. Is voor een kat niet veel maar wel voor Floyd. Ze hebben hem weer naar zijn veilige huis gebracht.Onder de voorstelling voelde ik mijn telefoon gaan. Ik weet het, je mag geen telefoon aan houden maar ik vond het best. Ik wilde bereikbaar blijven. In de pauze gelijk teruggebeld en toen kon mijn avond helemaal niet meer stuk. Nu zit hij weer gezellig zoals voorheen bij mij op de tafel. Het liefst zou ik hem voor altijd binnen wiillen houden maar ik weet dat ik die strijd toch ga verliezen. Wat er nu gebeurt is? Het zal altijd een raadsel blijven maar hij is thuis, dat is het belangrijkste.