Afgelopen woensdag zijn we naar ons jaarlijks uitje geweest. Met z'n negenen in de auto naar de Bilitonlaan.

Om te kunnen vertrekken gaat er wel heel wat inspanning vooraf. Als eerste moesten we genoeg vervoersboxen hebben. Tenslotte zijn de meesten nu zo groot gegroeid dat het geen optie meer is om er twee samen in een box te doen. Ik denk ook dat het dan ruzie wordt.

Dus zijn Inge en ik eerst 's ochtends naar de groothandel gegaan om nog twee boxen aan te schaffen. Ook kon ik 1 box van mijn zus lenen dus hadden we bij elkaar zeven boxen. Dit konden we afvinken.

We hadden om tien voor half zes een afspraak. Mogen ze dan nog buitenspelen? En tot hoe lang? Het lijkt me zeer vervelend als je de tijd voorbij ziet kruipen en ze komen maar niet naar huis. Eentje kwam om half vier naar me toe en mocht dus van mij niet meer weg. De andere liet even op haar wachten. Werd dus wel spannend maar om kwart voor vijf besloot ze toch maar om te komen. Pfff, gelukkig.

De vier boxen van ons stonden al te wachten bij de piano. Als eerste en makkelijkste die in de box mocht was Floyd. Appeltje, eitje. Hij liep er gezellig in. Als tweede Broke. Haar nieuwsgierigheid was groot dus liep zij ook er gewoon in. Muis vertrouwde het niet helemaal maar met een beetje moed inpraten konden we haar toch in de box laten zakken. Er gewoon inlopen was er niet bij. Saartje was een beetje een ander verhaal. Zij heeft toch wel nare herrinneringen aan de box dus ze weigerde om erin te gaan. Met vier poten in een spagaat probeerde ze om er niet in te hoeven. Met behulp van Lianne is het dan toch uiteindelijk gelukt. Ze waren zover, ons tripje met de auto kon beginnen.

Met Inge en haar katten en onze vier gezellig naar de dierenarts. De katten van Inge hadden al gezellig liedjes gezongen in de auto maar waren erg onder de indruk van Saartjes muzikale kunsten. Wij ook trouwens. Eerst waren de anderen met stomheid geslagen maar even later kozen ze toch allemaal voor de tweede partij. En zo reden we met "vrolijke"kattengezang naar de bilitonlaan.

Daar aangekomen hadden we het geluk dat er nog een plekje  was in de buurt van de dierenarts.

Met twee boxen ging ik naar binnen, zei goedemiddag en zette ze in de hoek op de grond in de wachtkamer. En ging weer naar buiten. Inge kwam er vlak achteraan en deed hetzelfde. En daar kwam ik weer met de volgende twee en Inge was de hekkensluiter met de laatste. De wachtkamer was voor de helft gevuld met onze boxen.

Ze waren allemaal stil en uiteindelijk gingen ze allemaal liggen en sommigen gingen maar slapen.

Het duurde even maar uiteindelijk kwam de arts en waren wij aan de beurt. met dat ik al twee boxen pakte stond een mevrouw op en liep de spreekkamer binnen. Ik was helemaal verbouwereerd. Inge niet, die liep naar de spreekkamer, klopte, deed de deur open en vertelde dat er even iets mis is gegaan en dat toch echt wij aan de beurt waren. Mevrouw weer naar buiten en wij met de katten naar binnen.

Ze hebben allemaal weer hun prikje gehad, Broke en Floyd hebben weer geen klitten meer. Saar en Muis mochten hun oorlogwonden laten zien. Ze zijn weer allemaal door de APK gekomen. Goedgekeurd!

Weer allemaal naar de auto. Een vriendelijke vrouw die moest wachten heeft even meegelopen zodat we snel weer naar huis konden. Ze waren de prik alweer vergeten dus gingen we weer gezellig met een hoop muziek weer aar huis.

's Avonds kwamen Saartje en Muisje heel dicht bij me zitten. Ze hadden het mij vergeven. Floyd en Broke pas de volgende dag.

We zijn er weer een jaartje van af.