Nou, de kogel is door de kerk. En er zijn het afgelopen jaar nogal wat kogels door de kerk gegaan. De meesten waren wel door Kai. Nu ook. Een Samojeed blaft graag, zeker als het heel erg spannend is. En dat gebeurt in huize Bijl nogal eens. Mensen die langs komen, katten die het lef hebben om beneden te komen en dan ook nog eens aandacht vragen. No way. Met daarnaast dat Kai iets al heel snel erg spannend vindt.

Gisteravond was het weer helemaal bal. Toen hadden we een combinatie mensen en katten. Om gek van te worden. Dus vanmorgen heb ik mij maar eens verdiept in anti-blafbanden. Ik had daar altijd een enorme aversie tegen. Maar ik merkte dat ook hierin de tijd niet is blijven stilstaan en zijn de ontwikkelingen een positieve kant opgegaan.

Voor Anouk hadden we  een apparaatje die bij blaffen een hoge toon liet horen. Dat werkte prima, alleen was het jammer dat ook Jip dit hoorde. Met andere woorden…ze werd “gestraft door het geblaf van Anouk. Dus zielig.

Nu heb ik dan toch een band gekocht. Deze gaat om de hals van Kai. Bij blaffen komt er een hoge toon vrij. Blaft hij weer dan wordt het toontje vervelend. Zo wordt het opgebouwd. De bedoeling is dat hij de link gaat leggen dat hij het zelf in de hand heeft. Waardoor hij minder gaat blaffen.

Hij krijgt hem alleen binnen om, buiten mag hij helemaal los gaan van mij.

Ik hoop echt dat dit gaat werken en dat we weer gewoon mensen die komen kunnen verstaan en dat de katten een lange neus kunnen trekken.

Wordt vervolg….

Nou, de band was dus drie keer niks. Als hij ging blaffen hoorde hij een piepgeluid. Daardoor ging hij nog harder blaffen. Waardoor er een harder piepgeluid kwam. Kai ging daar weer tegen blaffen. Kortom in plaats dat het blaffen mindef werd, werd het steeds meer. Band na vijf dagen af gedaan en we hebben weer rust in huis. Ach, over een paar maanden is hij misschien niet meer aan het puberen en wordt het vanzelf minder. Sprak ze hoopvol.