De strijd is gestreden.

Saartje wil heel erg graag 's nachts naar buiten. En nu is het zo dat dit heel natuurlijk is. Het zijn nu eenmaal nachtdieren. Maar ik heb haar zo graag veilig binnen.

En dit maakt ze op een zeer eigen wijze kenbaar.

Als eerste probeert ze de tochtstrips bij onze slaapkamer vakkundig te verwijderen. Wat haar ook met een groot stuk lukt. Elke ochtend slaan we de spijkers er weer in. In verband met de herrie houden we de deur maar open.

Als dat niet het juiste effect geeft gaan we over naar plan b. En dat is proberen om het kattenluikje uit de deur te trekken. En dat gaat midden in de nacht niet zachtjes. Daar hebben we het volgende op gevonden. We hebben een plank tegen de deur aan staan en die wordt weer tegen gehouden door een kruk. Helaas heeft ze nu door hoe ze de kruk en plank opzij kan schuiven waardoor het getrek weer kan beginnen.

Werkt dat ook niet dan gaan we over op lijfelijk geweld. En dat is over ons heen lopen.

Wil dat nog niet lukken dan gaan we mot zoeken met de andere katten. Grommen, blazen en hard mauwen. Meestal krijgt ze dan wel respons van ons. Een straal water uit de plantenspuit.

Al met al zijn we dan ook wel klaarwakker.

Dus zijn we er nu ook wel erg klaar mee. Ze mag dus naar buiten.

Als wij naar bed gaan gaat Saartje aan de boemel. Scheelt heel veel herrie en ergernis.

En loslaten, letterlijk.

Joost mag weten wat ze allemaal uitvreet, als dank krijgen we wel een lekker muis. En met een beetje geluk ook een hele. Want vaak is de verleiding van opeten wel heel groot en hebben we alleen nog maar de kop, ruggenwervel, pootjes en de ingewanden.