Vorige week kreeg ik een kaart door de brievenbus voor Muisje. Het was weer tijd voor haar jaarlijkse prik. Doordat de eigenaren van Daisy mij vroegen of het elk jaar moet ben ik maar even gaan kijken wanneer de "kleintjes"moeten . Zodoende kwam ik er achter dat het haast alweer een jaar geleden was dat ook zij de laatste enting hadden gehad.

In overleg met de assistent gaan ze een maandje eerder, scheelt weer consult. En om het dan helemaal goedkoper te houden gaan we maar met vijf katten. Ook Faye en Moortje.

Volgend jaar komt Saartje er ook bij. Dat ging nu niet, dan zou Saartje twee maanden eerder moeten.

Bij mijn zus even vervoersboxen geleend zodat ieder een eigen mandje had. Bij elkaar in zo'n box gaat natuurlijk niet meer.

We hadden echt een wagen volgeladen. Zelfs opgestapelt. Broke en Muis stonden op de achterbank met een grote tas vol campingspullen (!?!). Daar bovenop Floyd. En op de grote campingtas Faye. Moortje mocht op schoot.

Bij de dierenarts ging het allemaal voorspoedig. Inge en ik groeiden van trots. De dierenarts vond alle katten zo mooi, hun vacht was prachtig en zo ook het gewicht. Faye is nog steeds de zwaarste met 6.1 kilo. Daarna Moortje met 5.6 kg. Vervolgens Floyd met 4.9 kg. Daarna Broke met 4.5 kg. Moeder Muisje is de hekkensluiter met 3.9 kg.

Met het geven van de prik gaven ze allemaal geen kik. En het onderzoek lieten ze ook maar over hun heen komen. Zeer voorbeeldig. Trots, trots, trots.

We hebben het weer gehad, portemonee is weer leeg.