Ik ben zo megatrots op mijn Kaitje.
Vanmorgen liepen we weer door Midden Delfland. De honden hadden het maar wat druk. Er waren heel veel plasjes nodig om je geurtje overal achter te laten. Het weer was goed. Lekker zonnetje en hier en daar wolken. Prachtige plaatjes.
En het was rustig. Ik denk door vakantietijd. Heerlijk.
Na een tijdje kwamen we een Australian Shepherd tegen met zijn baasje. Hij vloog direct naar Kai. Een echte puber, dikke kroketten in zijn oren.
Na een tijdje waren ze uitgespeelt en liepen wij weer verder. Dit zijn ook wel de momenten dat ik mij zo gelukkig voel. “Kai, we gaan weer verder”, en Kai loopt gelijk mee.
Ozzy, de sheperd vond het veel te gezellig en liep ook gezellig mee. Baasje kon fluiten en roepen maar nee, Ozzy kwam niet. Ooooo, ik weet maar al te goed hoe ongelooflijk irritant dit is.
Ik stond nu in dubio. Doorlopen zodat Ozzy uiteindelijk luisterd naar zijn baas of maar even wachten zodat de baas niet achter mij aan moet rennen.
Maar het werd voor mij opgelost. Kai ging naar Ozzy en rende daarna naar zijn baas. Tot aan zijn benen toe. Maar Ozzy bleef een paar meter bij zijn baas vandaan. Dus ging Kai weer naar Ozzy, stuurde door middel van duwen richting baas. Maar Ozzy had echt andere plannen. Uiteindelijk werd Ozzy op de grond gelegd en ging Kai eroverheen staan. Baasje kon nu wel Ozzy aan de riem doen. Ik zei, Kai, is nu klaar. Kai liep toen gelijk weer met mij mee. Ozzy's baas vond het helemaal te gek. Yes, dit is opvoeden. Kunnen wij nog van leren. Dit is echt geweldig.
Manmanman, wat was ik trots.
Zo zie je maar. Bij sommige honden moet je wat langere adem hebben maar uiteindelijk komt het goed. Maar dit....had ik niet kunnen dromen. Zo trots op mijn mannetje.
