We zijn nu weer een paar dagen verder. En pakken de draad weer een beetje op. Ik kan me best voorstellen als je zelf geen hond of huisdier hebt gehad dat je je moeilijk kan voorstellen hoeveel verdriet je kan hebben als je moet besluiten dat je dierbare huisdier, in dit geval mijn hondje, niet verder leven kan.

Wij hebben altijd gezegd dat we niet gaan sollen met de dieren. Als de tijd daar is dan is het ook daar. We doen er alles aan om ziektes te voorkomen als ze dan toch ziek worden doen we er alles aan om ze weer beter te maken.Tot een bepaalde hoogte.

En dan heb je een beestje in huis die helemaal niets laat merken dat ze heel erg ziek is. Ja, ze rilde. Wij dachten van de kou dus werd er een jasje voor haar gekocht. Ik wilde dat nooit en vond het ook de reinste onzin. Ze hebben tenslotte niet voor niets een lekkere vacht. Maar als je hond tandenklapperend achter je aan loopt dan gooi je heel gemakkelijk je principes overboord.

Ze kon niet ver meer lopen maar wat wil je, ze wordt een dagje ouder. Ze kon soms niet haar plas ophouden tijdens haar slaap. Ja, dat komt omdat ze zo diep slaapt. Zo was er altijd wel een verklaring en ik gunde Anouk ook haar oude dag.

Soms lukte het haar niet om flink te zijn en had ze een dag met overgeven en beroerd zijn. Dat waren ook de dagen dat ik haar goed in de gaten hield en ook tegen haar zei dat ze voor mij niet door hoefde te gaan. Ik kom er wel overheen.

Met dat ik dat tegen haar zei haalde ze weer ergens energie vandaan en liep ze weer vrolijk door.

Dat ze vorige week zo ziek was wist niemand. Ook de dierenarts niet. Hij was zeer verbaasd over de uitslag van het bloedonderzoek. Niets meer aan te doen, over en uit.

De volgende dag heb ik heel bewust samen met Anouk doorgebracht. Ze heeft heerlijk bij me gelegen, omringd met laptop, telefoons, thee en krant. Zodat ik zo min mogelijk haar alleen hoefde te laten.

Om half vier zou de dierenarts komen maar dat werd wat later omdat een kat met spoed binnen was gekomen. Ik had het ook fijn gevonden als ze voor mijn kat de tijd namen. En we waren toch thuis. Ik had het wel heel vervelend gevonden als we daar in de wachtkamer hadden gezeten.

Maar om kwart over vier kwam Jolanda  (dierenarts) samen met een stagiaire.

Ze dacht een hele zieke hond aan te treffen, dat was ze ook maar zo oogde ze niet.

Alles werd heel goed uitgelegd. Het was voor ons niet de eerste keer toch fijn om alles even te horen. Anouk kreeg eerst een prikje om te gaan slapen. Dat is een gemeen prikje en Anouk ervoer dat ook zo. Ze  begon te piepen, daardoor schoten alle katten naar boven en hebben we ook niet meer gezien. Jip ging in haar mandje liggen en kwam ook niet meer kijken. Ik trok Anouk snel op mijn schoot. Daar ging ze heerlijk tegen me aan liggen. En ging vechten tegen haar slaap. Jolanda moest haar wat extra's geven om toch in dromenland te komen. En nog gaf Anouk haar strijd niet op. Dat deed zeer. Ze wilde niet bij me weg en ik wilde haar zo graag houden maar het ging niet meer. Het kon niet meer. Het duurde daardoor lang voordat ze haar strijd opgaf en ze voorgoed in slaap viel.

Ik weet dat dit het beste is. Ik weet dat het niet langer zo kon. Ik weet dat ik mijn best heb gedaan om het haar zo prettig mogelijk te maken. Ik weet, ik weet.

Maar ondertussen voelt het niet zo. Ze heeft zo hard geknokt om maar bij mij te blijven en ik heb haar weggeduwd. Al is dat voor haar eigen bestwil. En al is het met alle liefde.

De tijd heelt alle wonden.....

Van alle dieren in huis is Kitty de enige die van Anouk afscheid heeft genomen. De anderen bleven met gepaste afstand kijken. Kitty kwam vlak na dat Anouk was overleden uit het berghok. Liep naar Inge toe (Anouk lag bij haar op schoot) en ging Anouk likken, koppies geven etc. Dit duurde zeker 3 minuten. Daarna liep ze weg en ging op haar vaste plek bij de verwarming zitten met haar koppie omhoog. Normaal gesproken legt ze haar kopje neer op de bank, ook door ouderdom. het was een hartverwarmend moment.

Aan Jip merkten we die avond niets maar de volgende dag was ze Anouk kwijt. Ze liep van de ene naar de andere mand. We hebben toen maar besloten om de mand van Anouk maar gelijk weg te halen. Dat gaf rust.

Het is wel heel fijn om samen met onze gezinsleden ook dieren in huis te hebben. De katten voelen ons verdriet, er is er altijd wel eentje om mij heen. Ze houden allemaal ons in de gaten. En met Jip moet ik toch naar buiten. En kom allemaal mensen  met honden tegen. Met natuurlijk de vraag waar Anoukje is. Dat is niet altijd even gemakkelijk maar het is ook fijn om het met anderen te delen.

Via Facebook hebben we ook lieve berichtjes gekregen. Dat is hartverwarmend.

Ook hebben we een gedicht gekregen. Dat deed me echt goed!!

Het leven gaat weer verder en wij pakken weer de draad op.

Er is een plaats in de hemel die regenboogbrug heet.

 Als een dier waar je veel van houdt dood gaat, dan gaat dat dier naar de regenboogbrug. Daar zijn uitgestrekte weiden en heuvels voor onze vrienden, zodat ze met elkaar kunnen rennen en spelen. Er is genoeg water, eten en zonneschijn en onze vrienden voelen zich daar warm en prettig.

Alle oude en zieke dieren worden daar weer jong en beter. alle dieren die gewond en verminkt waren, worden weer sterk en gezond, precies zoals wij ze herinneren in onze dromen.

 De dieren zijn gelukkig en tevreden, er is echter een klein ding: Ze vinden het jammer dat ze hun baasje of bazinnetje hebben achter moeten laten.

 Ze rennen en spelen met elkaar, maar dan komt de dag dat er eentje stopt met spelen en in de verte tuurt. Zijn ogen beginnen te stralen, hij begint te trillen van opwinding.

 Plotseling verlaat hij de groep, rent over het groene gras, sneller en sneller. Hij heeft je gezien en als jij en je lieveling elkaar eindelijk treffen houden jullie elkaar vast, bij deze vreugdevolle hereniging. Om nooit meer uit elkaar te gaan.

 De vrolijke kussen overstelpen je gezicht, je handen aaien zijn liefdevolle kop en je kijkt weer in die trouwe ogen, die je zolang niet hebt gezien, maar altijd in je hart zijn gebleven.

 En dan gaan jullie samen over de regenboogbrug.