We hebben oud en nieuw overleefd en zonder kleerscheuren er vanaf gebracht.

De jaren ervoor hadden we al ruim voor oud en nieuw de nodige knallen. Niet altijd even prettig maar voor Jip wel. Ze kon dan langzaam maar zeker wennen. Dit jaar was het opvallend rustig. Of dat het komt door strengere controle of de crisis, het was zo. Gisteren om een uur of tien was het dan toch zover. En ook hard. Toch maar naar buiten, er moet nu eenmaal geplast worden. Anouk heeft er nooit last van gehad, integendeel, ik moet haar aan de riem houden anders gaat ze er op af. Je moet er toch niet aan denken dat ze een rotje in haar bekkie krijgt. Jip is 364 dagen per jaar heel stoer, met oud en nieuw een zielig wrak. Met wandelen loopt Anouk fier met staart omhoog, Jip schuurt met haar buik over de grond, staart geheel naar beneden en oren plat in haar nek. Ze wil maar 1 ding, naar huis!!!! Snel een plas en hup, naar binnen.

's Middag naar Midden Delfland gegaan met de auto en bal. Daar kon ze even los gaan en vergeten. Maar bij de terugweg kroop ze alweer in elkaar. De rest van de dag ging al blaffend en angstig verder. Vannacht om twee uur was het weer stil en viel ze ook vast in slaap.

We hebben het weer gehad. Volgend jaar zien we wel weer.

En dan nu de katten. Met Kitty hebben we nooit problemen gehad. En met Saartje en Muisje was het ook niet anders. Ze vonden het wel heel vervelend dat ze niet naar buiten mochten maar accepteerden het. Tot vanochtend half 7. Ze wilden naar buiten en wel nu. Plank werd weggetrokken en ze waren bezig om het luikje vakkundig eruit te trekken. Om half 8 waren ze weer binnen. Gingen ze weer verder slapen. We moeten ook niet gaan denken dat wij wat over hun te zeggen hebben.

De kittens hadden nergens last van. Ze hadden meer een blik van "wat hebben we nu weer".