Al een tijdje is Jip anders. Toen Anouk net was overleden was ze heel erg verdrietig. Dat ging na een tijdje over in iets anders, maar wat? Was ze depressief of nog steeds heel verdrietig maar waren de scherpe kantjes er van af? Ik wist het niet. Lichamelijk was er niet zoveel verschil alleen betraande ogen en wallen. Maar mentaal was ze gewoon anders.

Ik gaf haar meer aandacht, ze mocht bij me liggen op mijn werkkamer als ik toch aan het studeren ben. Ik ben weer begonnen met trainen en fietsen met haar. Dat hielp wel maar toch....

En nu weet ik het. Ze voelt zich net als ik geamputeerd. Ze is haar onbezonnen leventje kwijt. Ze staat niet meer in de schaduw van Anouk.

Ik heb nooit geweten dat Jip zo op Anouk leunde. Als er grote honden bij haar in de buurt kwamen stond ze met haar staart omhoog flink te wezen. Nu niet meer, haar staartje gaat helemaal naar beneden en gaat achter mijn benen staan.

 Ze voelt zich nu verplicht om te gaan blaffen als de deurbel gaat. Als wij dan zeggen dat het niet nodig is gaat ze opgelucht weer in haar mandje liggen.

Vorige week was Abby hier, een pup van 11 weken. En Abby heeft thuis drie katten die de komst van haar niet groots hebben gevierd. Ze vluchten alle kanten op als springinhetveld langs komt.

 Maar hier zijn de katten honden gewend dus bij binnenkomst ging Floyd maar eens kijken wat er nu binnen kwam. Maar Abby kwam wel heel erg dichtbij dus toch maar even een etage hoger gaan zitten om alles even goed te bekijken. De anderen lagen heel lekker op de bank te slapen en door de herrie die Floyd maakte werden ze wakker. Met dikke staarten keken ze op afstand naar Abby en gingen via een omweg toch maar even naar boven. Ze zaten met z'n vieren op de trap de boel te bekijken.

Kitty werd niet heet of koud hiervan. Al teveel meegemaakt in haar leven.

Maar Saartje had als eerste dat ze wel vond dat zij toch het meeste recht heeft op haar huis. Ze ging dus langzaam naar beneden. Maar Abby heeft zeer jonge ogen dus had dit al vrij snel in de gaten. Met jonge hondensprongen kwam ze op Saar af.

Saartje was daar in het geheel niet blij mee en liet dat zien door een hoge rug, dikke staart en hard blazen. Jip had tot dan toe niet zoveel van Abby willen weten, te druk, te aanwezig. Maar...doordat Saartje begon te blazen kwam ze in actie en ging ze tussen Saar en Abby in staan met een blik van "waag het eens".

Ik vond dat zo mooi gezicht. Bij Jip zit dus toch ook een stuk verantwoordelijkheid opgeslagen. Het is een nieuwe rol die ze nu dan toch eindelijk moet gaan vervullen. Of ze nu wil of niet. Ik ben zo blij dat we hebben besloten dat er toch een hond erbij komt. Ze mag dan de rol van Anouk overnemen maar ook weer samen sterk zijn.

Jip wordt (na 7 jaar) volwassen.