Jip is altijd al een lui varkentje geweest. Kon ik met Anouk flink doorlopen, Jip bleef altijd achter. Roepen, verstoppen of gewoon doorlopen. Maakte allemaal niets uit. Ze sjokte gewoon achter ons aan of ging gewoon niet meer verder. Maar aan de riem had ze geen keuze dus dat gebeurde dan ook geregeld. Ook had ik een hondenkar. Als het aan Jip lag zat ze daar de hele weg in. Behalve met stokken en ballen, dan is ze onvermoeibaar. Dan stop ik want dan weet ze van geen ophouden.

Toen Anouk door ouderdom niet meer zo ver en lang kon lopen vond Jip het wel heerlijk en werd ze nog luier.

De eerste periode met Kai waren op dat opzicht ook fantastisch. Kai mocht nog niet zo ver, moest langzaam opgebouwd worden. Zalig.

Maar we zijn nu op een punt aangekomen dat ze het zwaar heeft. We lopen veel en lang, voor Kai. Ze kan daar niet echt warm voor lopen.

Dus sjokt ze weer achter ons aan en wordt de afstand naar mate we al een tijdje lopen groter en groter. Kai is nog te jong om mee te fietsen en ik denk dat ik daar ook wel een tijd voor moet uittrekken om hem dat te leren. Hij zal daar best aan moeten wennen. Dus zijn we op onze benenwagen aangewezen. Af en toe liet ik eerst Jip uit en ging daarna met Kai weg maar dat vind ik best tijdrovend.

Maar ik heb de oplossing in huis en vanmorgen uitgeprobeerd. GEWELDIG!!!

Vorige week heb ik een rugtas gekocht voor de hond. Niet op de rug van de hond maar op mijn rug. Met daaronder wieltjes. Dus ik kan hem op mijn rug dragen maar ook als een trolley gebruiken.

Vanmorgen waren we al vroeg op pad. Na 5 km. werd de ruimte tussen Jip en ons weer groter dus heb ik de tas op de grond gezet. Jip kroop er gelijk in en ging er eens heerlijk voor zitten. Tas op mijn rug gedaan en we konden weer verder. Zo hebben we vandaag 10 km. kunnen lopen.

Iedereen blij.