De kogel is door de kerk. Vanmiddag gaat het gebeuren.

Als er wel iets is waar ik zeer langdurig hebt overwogen en mij hebt ingelezen is wel het gedrag van Kai. Kai is een hele lieve maar ook een onzekere hond. Al wordt het onzekere wel steeds minder maar onbekende of onverwachtse dingen blijft een moeilijk puntje.

Maar ook Kai heeft zijn gevoelens naar de dames die nu hij 18 maanden is op zijn toppie is. Er is tegen mij verteld en ik heb het ook gelezen dat na de 18 maanden het beter zal gaan. Met dat in het vooruitzicht ademde we gewoon door.

Nu is het zo dat er in de buurt nogal wat teefjes wonen die besloten hebben om allemaal maar gelijk loops te worden. Het groeit Kai een beetje boven zijn hoofd. Ze ruiken zo lekker!!!

Met het gevolg dat hij al dagen dramatisch weinig eet, zijn voorhuid chronisch ontstoken is waardoor het resultaat over de hele vloer te vinden is, hij mij arm uit de kom trekt bij een heerlijke geur, er van door gaat zo gauw hij de kans krijgt, kroketten in zijn oren heeft, jankt en heel veel blaft.

Er zijn dagen dat ik hem met plezier achter het behang wil plakken maar ach, je weet ook dat hij er niets aan kan doen.

Om hem (en ons) een beetje te helpen toch maar weer homeopathische tabletten aangeschaft. Ik moet eerlijk zeggen dat het werkt. Hij is wat rustiger. Zit alleen weer een nadeel aan. Hij krijgt daar diarree van, zucht! Gisteren gaf ik het nog de schuld aan dat hij misschien iets verkeerds had gegeten maar na vandaag niet meer.

Onder het lopen vanmorgen was ik het letterlijk schijtzat. Zo ongelooflijk klaar mee. Het is zielig voor hem maar ook voor ons. Dus vanmiddag gaan we naar de dierenarts en krijgt hij een implantaat onder zijn huid. Deze implantaat zorgt ervoor dat er telkens een klein beetje medicatie in zijn bloed komt die de aanmaak van testosteron tegen houdt. Met andere woorden, hij wordt chemisch gecastreerd. Dit doen we voor een half jaar. Zodat we de tijd krijgen om te zien wat het met hem doet. Hoe reageert zijn gedrag en vacht hierop. Als het uitgewerkt is is hij 2 jaar, misschien is een vervolg dan niet eens meer nodig. Ik hoop dat het in zijn koppie een beetje rustiger wordt.