Vorige week ben ik weer een weekje met familie naar Drenthe geweest. En dit keer had ik enorm veel zin. We gingen nu voor het eerst met onze nieuwe caravan op stap en voor Kai de eerste keer op kampeervakantie. Ik wist niet wat me te wachten zou staan, tenslotte was het de week ervoor nog enorm koud. Dus lange broeken, korte broeken, hemdjes, shirts, vesten, regenjas etc. Je hebt eigenlijk net zoveel bij je als dat je voor drie weken weg gaat. Ook had ik de rugtas bij me voor Jip. Met vijf km. heeft mevrouwtje het wel weer gehad en mag ze op haar prinsessentroon.

Helaas is de week anders gegaan als dat ik hoopte. Het weer was geweldig al was het voor het mooie wel een beetje heet. We hebben dagen gehad dat het rond de 38 graden was in de schaduw. Niet alleen Kai had het warm. Dus mijn plan om lekker einden te lopen was teruggebracht naar rondjes in de buurt. En zelfs dat werd steeds korter. We hebben heerlijk onder de bomen in de schaduw gezeten en waren blij met elk briesje. Ik had luisterboeken bij me en haakwerk dus ik kwam mijn dagen wel aangenaam door.

Wat me enorm is tegengevallen is de reactie van de eigenaresse van de camping. Ik zal bij het begin beginnen.

Kai is een hond die zich het beste voelt bij vertrouwde dingen. Zo bijvoorbeeld het weekendje in de Ardennen. Bij aankomst even blaffen maar na een tijdje is het ook wel weer prima. Dat deed hij ook op de camping toen we aankwamen. Gelukkig voor ons waren wij de enige dus had niemand daar last van. Na een tijdje was hij weer blij met zijn plekje in de schaduw. Tot mijn zussen arriveerde. Dat was toch wel weer even spannend. De eigenaren kwamen ons begroeten en de vrouw des huizes vroeg of dat blaffen zo bleef. Ik zei toen voor de grap dat het dag en nacht doorging. Met daarachter dat het natuurlijk een geintje is en dat hij zo weer rustig is. En dat was ook zo. Hij kon wel even piepen als ik naar het toilet ging maar er was altijd wel iemand die even bij hem ging zitten. Na een paar dagen was dat ook al niet meer nodig, hij wist dat ik weer terug zou komen.

Twee dagen later was Jip aan het blaffen met spelen. Dat duurde een half uur en vond ik het wel weer welletjes.

’s Avonds kwam de eigenaresse naar mij toe met de mededeling dat ze tenenkrommend in de tuin had gezeten van dat constante geblaf van de honden. Ik was helemaal verbouwereerd. Ze was ook bang dat er mensen nu niet op hun camping willen staan omdat de honden zoveel blaffen. Als er campinggasten nou de dag erop zouden vertrekken ivm hondenoverlast, ja, dan zou ik dat heel rot vinden. Maar er waren helemaal geen campinggasten.

Ik ben toen samen met Inge met de honden gaan wandelen, tijdens het wandelen was het voor mij duidelijk. Afbreken en naar huis. Als dit al teveel is dan loop ik de hele week op eieren. Met daarnaast dat ik heel erg verdrietig was. Je doet er alles aan om het voor iedereen leuk te maken. En ik was enorm trots dat het zo goed ging. Terrassen, restaurants, alles ging zonder blaffen. Kai en Jip kruipen onder de tafel en je hoort en ziet ze niet meer. Dit trotse gevoel werd in 1 klap weggevaagd. Na een gesprek heb ik besloten om te blijven maar eigenlijk heeft dit voorval de hele week gedomineerd. Je wilt dat niet maar toch gebeurt het. Maandag kwam eigenaresse nog langs en zei nog dat de honden zo stil zijn. Mijn reactie was dan ook dat ik dat toch had gezegd. Ze was gewoon te vroeg gekomen. Maar dat zag ik toch duidelijk verkeert.

Het komt er dus op neer dat deze camping een gepasseerd station is. Volgend jaar gaan we naar een andere camping. We hebben al rondgekeken en er is keuze zat. Ik ben op verschillende campings geweest samen met de honden. Bij 1 camping waren we allemaal over eens dat dat het gaat worden volgend jaar. Prachtig sanitair wat twee keer op een dag schoongemaakt wordt. Wijds uitzicht en mooie ruime plekken waarvan een paar helemaal achterin. Daar sta ik het liefst.

Het is ook goed zo. We vinden het allemaal wel weer leuk om eens ergens anders te staan. We hebben 16 jaar op deze camping gestaan. Door de wisseling van eigenaren twee jaar ergens anders.

En dan tot slot de nieuwe (voor ons) caravan. Oooh, wat was dat leuk. Heet water, gewoon uit de kraan. De ramen lekker tegen elkaar open, dat kon want we hadden horretjes. Drie dakluiken waarvan eentje heel groot is en helemaal opengezet kon worden. Heerlijk bed al schaffen we wel een nieuwe matras aan. Hij is goed hoor maar deze prinses op de erwt heeft een betere nodig. De ruimte, alles kon gewoon in de kastjes. Geen stapelwerk. Waterkoker en de Senseo konden gewoon op het aanrecht staan. En ook blijven staan. En wat hebben we genoten van de luifel. Over een aantal weken gaan we er weer mee weg, leuk, leuk, leuk.