Gisteren heb ik weer contact gezocht met de dierenarts. Ondanks de diarree- remmers en antibiotica bleef Kai spuitpoep houden. Niet meer zo heftig als in het weekend maar het was nog steeds waterdun. We gingen nu ook merken dat hij niet meer zo enthousiast was. Hij vond alles wel best.

Ook de dierenarts vond het ook veel te lang duren. Dus nu een andere aanpak. Gisteren kreeg hij twee injecties. 1 antibiotica en 1 diarree-remmer. Dit wordt gelijk opgenomen in het lichaam. Alle tabletten kregen niet de kans om wat te doen.

Dit moet drie dagen achter elkaar dus de volgende twee afspraken zijn al gemaakt. Verder krijgt hij diarree-remmer in de vorm van een drankje. Ook dat wordt sneller opgenomen.

Hij was weer wat afgevallen, logisch, er bleef ook niet inzitten.

Gisteravond wilde hij wel naar buiten voor een plas maar daar bleef het dan ook bij. Dus toch wel een beetje bezorgt hoe hij de nacht gaat doen. Wordt het poepruimen of wordt het eten nu dan eindelijk weer verwerkt.

En yes, vanmorgen naar buiten vanuit een schone berging en we praten niet meer over spuitpoep. We hebben de categorie appelmoes bereikt.

Gelukkig hoeft hij niet meer de abpillen. Hij vond ze zo verschrikkelijk vies. Ik heb nog nooit gezien dat een hond ergens zo van kan gruwelen. Als wij iets vies vinden kunnen we met ons gezicht een grimas trekken en met onze hoofd schudden. Kai kan het ook. Zeer apart gezicht.

En we merken nu hoe beroert hij zich heeft gevoeld. Hij sjouwt weer met kleden, kauwt weer op zijn bot en daagt Jip weer uit. En hij heeft honger, heel veel honger.

En ik ben opgelucht en blij, heel erg blij!